Dagtocht 2025

( een terugblik ) 

Herman Finkers stelde eens: “Soms denk ik uren na en heb ik nog niets op papier, een andere keer bereik ik precies dat zelfde in 5 minuten !”
Met dit gezegde in gedachten neem ik me nu eveneens voor om wat memorabele indrukken, opgedaan tijdens de dagexcursie, op te halen en deze op papier neer te zetten. 

Het is vrijdag,27 juni 2025. Vroeg in de ochtend. Het regent. Omstreeks half negen stond reeds een redelijk aantal deelnemers op de Bleek. Met de paraplu steevast in de handen. Informatie leert mij dat zich 37deelnemers hebben aangemeld voor de dagtocht naar Terwolde. Gaandeweg de morgen kwamen steeds meer deelnemers opdagen. Rond negenen kwam de bus aan.  Een ieder haastte zich om de bus in te gaan.En passant maakten we kennis met Ibrahim, een attente en aimabele chauffeur van dienst. Sinds een jaar, op basis van gezette tijden, in dienst bij Betuwe Express. Op het moment van vertrek miste Wil Jansen echter nog één deelnemer.Gelukkig kwam ie aanlopen. Gevraagd naar z’n late opkomst kwam hij met des tellige en zekere veronderstelling dat we ons pas om negen uur  zouden moesten verzamelen op de Bleek. 

Na enigge manoeuvreer op de parkeerplaats en onder een meerstemmige gezang van het Doesburgse volkslied en de vraag van Ibrahim of de temperatuur in de bus wel aangenaam genoeg was, rijden we richting Terwolde. Op weg naar Brasserie Kriebelz, waar we koffie met gebak voorgeschoteld krijgen. Een sfeervolle restaurant in huiselijke sfeer en gezellige ambiance, gerund door René en Helma  Zeisseink. Bovendien landelijke winnaar en in het bezit van de Publieksprijs Award 2024/2025. In 2004 besloten René en Helma de uitdaging aan te gaan om het toenmalige café/restaurant Dorpszicht nieuw leven in te blazen. De zaak was destijds vooral bekend als zalencentrum en dorpscafé. Door de jaren heen werden er allerlei veranderingen doorgevoerd. De grootste metamorfose vond plaats in2012 als Dorpszicht de nieuwe naam Brasserie Kriebelz krijgt. Een frisuiterlijk, eigentijdse sfeer maar wel met een warme knipoog naar de authentieke gezelligheid werd doorgevoerd, met als motto: “Met Liefde kan Alles “.

Aldaar aangekomen werden we bij de ingang hartelijk welkom geheten door onze gastvrouw Helma.René was op de TT in Assen te vinden. Binnen lagen de diverse gebakjes reeds optafel. Niet lang daarna werd er koffie of thee ingeschonken. Zij die een tweede kop koffie wensten, moesten € 1,50 neertellen. Daarvoor kregen ze een in zilverpapier gewikkeld snoep bolletje ter grootte van 2 cm  “als tegenprestatie” aangeboden. ( Heb geen idee waar het bolletje uit bestond )

Na “het tussendoortje” stond het volgende onderdeel van de dagtocht op het programma,namelijk een twee uur durende rit langs de IJssel met z’n typische oudedijk huisjes, graslanden en kolken. En dit alles onder begeleiding van Irene,onze vrouwelijke gids. Al rijdend vertelde zij alles over het ontstaan van diedijk huisjes, de graslanden en op het moment kale heidevelden. We zagen vele ooievaars op de bekende nesten op palen, ja zelfs één op een oude boomstronk .We maakten kennis met de verschillende landschapstypes, de buitenplaatsen en grondgebieden. We kwamen o.a. aan de weet over het verschil tussen de inheemse en Amerikaanse eiken die oorspronkelijk uit het oosten van Noord-Amerika werden gehaald als sierboom in Europa. Een bladverliezende loofboom die tot 35 meter hoog kan worden. Ze vormen een bedreiging voor de inheemse soorten en biodiversiteit. De inheemse eikenbomen groeien hier al sinds de laatsteijs tijd. Het verschil zit in het gebladerte. De Veluwe blijkt ondergronds een zeer waterrijk gebied te zijn.

Tijdens het rondrijden hoorden we dat veel landgoederen al eeuwenlang bestaan. Ze geven een goed beeld van het leven in voorbije jaren. Al rijdend zagen we in de verte een gigantisch bouwwerk. De Tolbrug bij Veessen.

Met de extrem ehoogwaters in 1993 en 1995 in het rivierengebied voor ogen, ontstond het Deltaplan Grote Rivieren, met als onderdeel het uitvoeringsprogramma “Ruimte voor de Rivier”. Het programma omvat in totaal 30 verschillende deelprojecten.Om de dorpen en steden langs de IJssel beter te beschermen tegen hoge IJssel waterstanden is tussen Veessen en Wapenveld, in opdracht van Rijkswaterstaat, de Hoogwatergeul Veessen -Wapenveld in 2017 gerealiseerd.

In 2014 is men met het project begonnen. Er was in het begin veel verzet van agrariërs en bewoners omdat negen bedrijven en vijf woningen moesten verdwijnen. Goed overleg was nodig om de mensen uiteindelijk mee te krijgen. 

De geul is 8 km lang en wordt gevormd door twee nieuwe dijken.De breedte varieert van 500 tot 1.500 meter. Het inlaatwerk bestaat uit een dijkje en 60 schuiven/kleppen van elk 12 meter lang en 1.05 meter breed. Het duurt ongeveer 3 minuten om een klep te openen. Het monumentale bouwwerk is in2024 bekroond met de Nationale Staalprijs.

Al toerend naderen we het Kroondomein Het Loo. Het grootste aaneengesloten landgoed van Nederland. Het omvat ongeveer 10.400 hectare met veel wild als edelherten,reeën en wilde zwijnen en bestaat uit bossen, heidevelden en landbouwgrond.Intussen rijden we langs de uitgebreide schietterreinen van Defensie. Zo nodig worden deze voor alle verkeer afgesloten. Het landgoed kent een rijke geschiedenis. In 1684 kocht stadhouder Willem lll voor 90.000 Carolus guldens het kasteel Het Oude Loo met bijbehorende park en een groot gedeelte bos bij Hoog Soeren. Het was zijn strategische zet om zijn jachtpassie te combineren met het versterken van zijn status en invloed. Na hem hebben verschillende leden van de koninklijke familie op hun eigen manier het landgoed beheerd en uitgebreid. Kroondomein Het Loo is al meer dan 300 jaar verbonden met het huis Oranje-Nassau. Het grootste deel van de Kroondomeinen Het Loo is 6700 hectare groot,  is in gebruik bij de kroondrager en tussen 1900en 1915 aangekocht door toenmalige Koningin Wilhelmina.  Zij is zeer betrokken bij de natuur en heeft een grote passie voor schilderen. Het Loo is voor Wilhelmina “de dierbaarste plek op aarde”. Prins Hendrik, de echtgenoot van Wilhelmina, speelde een grote rol in het bosbeheer. Hij stimuleerde de aanplant van uitheemse boomsoorten,zoals de hoge douglasparren en voerde moderne technieken in om de bossen te onderhouden. Om het landgoed als één geheel te bewaren heeft Wilhelmina, dat tot dan toe privébezit was, in 1959 bij de Staat in bewaring gegeven.Voorwaarde was dat de drager van de kroon het gebruiks -en jachtrecht mocht behouden. 

We doorkruisenhet omvangrijke bosgebied met z’n vele boomsoorten en planten, op weg terug naar Brasserie Kriebelz voor de geplande Dekselse Pannetjes. Op de weg terug passeerden we Kasteel Cannenburch, een 16-eeuws waterkasteel in Vaassen. Met z’n slotgracht, statige ingang en uivormige torenspits is het kasteel van de buitenkant indrukwekkend. In 1543 kwam het in bezit van Maarten van Rossum. Na de oorlog werd het kasteel in beslag genomen door de Nederlandse Staat en in1951 voor een symbolisch bedrag verkocht aan de Stichting Vrienden der Geldersche Kastelen. Tussen 1975 en 1981 werd het kasteel gerestaureerd en met behulp van diverse schenkingen, opnieuw ingericht. Vele dagtochten geleden hebben we tijdens een rondrit, het kasteel toen al van nabij mogen bezichtigen. 

Aangekomen bij de Brasserie Kriebelz bleken de tafels reeds gedekt te zijn. We nemen afscheid van Irene en danken haar voor de zeer uitgebreide informatie gedurende de rondrit.

Nadat een ieder had plaatsgenomen werden de hoofdgerechten bestaande uit Oma’s draadjesvlees,Kippendij in kerriesaus en Mini schnitzel in Dekselse Pannetjes geserveerd.Niet lang daarna volgden verschillende garnituren, zoals appeltjes uit de oven,een salade, gebakken aardappeltjes, frietjes en verse groenten. Het zag er in ieder geval smaakvol uit. Het bleek al gauw dat de Dekselse Pannetjes gretig aftrek vonden. Ze waren zonder meer goed gekruid en de vleesstukken erg mals.Niet lang daarna werden de appeltjes uit de oven, gebakken aardappelen, friet,verse groenten en salade geserveerd. Alsof het nog niet goed genoeg was kregen we aan het eind nog een schaaltje met ijs, voorzien van een slagroom topping.Dat het een en ander goed smaakte bleek al gauw, er waren bijna geen restanten op de tafels te bespeuren. 

We maken ons klaar voor het laatste onderdeel van de dagtocht. Op het programma staat een bezoek aan het Oranjemuseum Nieuwe Haghuis in Diepenheim. Tijdens de één uurs durende rit er naar toe, konden we nog nagenieten van de overheerlijke maaltijd, relaxen en “uitbuiken”. 

Aangekomen in Diepenheim werden we welkom geheten door onze gastheer, waarvan ik zijn naam helaas niet heb gehoord. Niettemin, nadat we op de geplaatste stoelen hadden plaatsgenomen besteedde hij ruim aandacht aan de historie van het museum, het hebben van een ruime  collectie van ruim2000 mooie, fascinerende en bijzondere objecten, het Oranjehuis betreffend en het uiteindelijke ontstaan en inrichting van het museum in september 2006.Tevens besteedde hij ook aandacht aan het Twentse boerenantiek, de Twentse traditie en volkscultuur zoals die eeuwenlang in en rond Diepenheim hebben gegolden. Eén van de pronkstukken is een antieke schouw in de ontvangstruimte met een tegeltableau van Makkumer aardewerk met afbeeldingen van Willem van Oranje, zijn zoon prins Maurits en koningin Beatrix. 
 Na de inleidende woorden van onze gastheer kregen we alle gelegenheid om het tentoongestelde te bekijken. We zagen een aanzienlijke hoeveelheid herinnerings -en herdenkingsborden, tegeltjes, glaswerk, lepeltjes, schilderijen, platen,munten, wandkleden en boeken over het Oranjehuis. Werkelijk fascinerend en indrukwekkend om het geheel te bekijken. Ter afronding van de bezichtiging kregen we een kop koffie/thee aangeboden met een plakje kruidkoek.

Na de bezichtiging hadden we nog wat speelruimte om op het buitenterrein de opgedane indrukken te verwerken en …van de zon te genieten die zich gedurende de middag liet zien.

Omstreeks 17.00uur stapten we weer de bus in om huiswaarts te keren. Om 18.00 uur waren weer op de Bleek en kon een ieder weer op zijns of haars manier naar huis gaan. 

Samenvattend kunnen we stellen dat we een fijne, indrukwekkende, fascinerende, leerzame en nagenoeg loopvrije dagtocht hebben beleefd. Tijdens het afscheid vroeg Ibrahim nog of wij bij het samenstellen en bespreken van de eerstvolgende dagtocht bij Betuwe Express, zijn naam wilden noemen. Hij vond ons een fijne, plezierige deelnemersgroep. Waarvan acte !

 Wim Kalkhuis